Bütün sevmelerim…
Hayata dair biriktirdiğim tüm yaşanmışlıklar…
Sen gibi, ben gibi herkes gibi kayıp gider elerimden…
Çocuktum hep ben…hep öyle olmayı seçtim…
Belki unutmaları sevdim…
Hatırladıkça unuttuğuma inandırdım kendimi…
Kendim kadar sevemedim kimseyi ya da kimse kadar kendimi…
Ve uğraşmak anlamsız geldi belki…
Geçen zaman yabancılaştırdı beni bize…
Gülümseyebildiğim kadar da ağlamak isterdim.
Yapamadım… diyorum ya kendim kadar sevemedim kimseyi ya da kimse kadar kendimi…
Vazgeçişlerim hep bundan kolay oldu belki…
Yüzümü asışlarım tüm sorulara sırt çevirmelerim bundandır belki…
Baktıkça uzaklaşmak istediğim her şey gibi sen gibi olamadım ben…
Özleyemedim mesela kimseyi…
Laf gelişlerindeydi hep özlemlerim…
Sevgi benim için hep aynıydı sevmelerim çok güzeldi belki
Hayranlıklarım hep güzel…
Her geçen saniye bile bile bildiğim gibi…
Mecbur olduğumuz tüm yaşantılar yük gibi omuzlarımızda…
Israrlar üzerine kurulmuş ilişkilerim.
İstekli olmadığım tüm geçmişi , eskiyi şimdi topladım, bak. . .
Hepsi aynı yerde şimdi benim için belki hep oradaydı kimbilir…
Huzursuz belki içim zaman zaman ama hiç olmadığı kadar rahat…
Çocuktum ben hep…
Oyun gibi tüm anılar…
Yaşanması gereken küçük oyunlar…
Değişik roller…
Tüm alkışlar…
Bütün sevmeler…
Hiç aklıma gelmeyen şeyler bile aynı…
Canımı acıtan her şey gibi…herkes gibi…
Geçtiğim tüm düşler gibi aynı…
Bak yine büyümedim ben…
Acılar insanı büyütüyormuş ya ben hep çocuk kalıcam…
Her şeye inat. . .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder