belki...

Hiçbir şeye inancım kalmamış benim…Acabalar hep bende…tüm insanlarda aklıma gelen sorulardan nasıl kurtarırım ki kendimi…
Sevgi güvenle olmaz mı? … Yoo, güvenmediğin bir çok kişiyi de sevebilirsin…
Sevmek nasıl bi şeydi ki…
Kaç yaşındayım ki hayata geç kalmışım…
Tüm yanlışlarım benim olsun…
Tüm doğrularım senin…
Tüm yalanlarını söyle bana,hiç inanmam ama çok güzel inanmış gibi yaparım…
Kimseyi üzmediğim gibi sana da kıymam…
Kimseden bi beklentim yok benim…
Hiç kimseden…
Kimse yok hayallerimde…hayallerim yok bende…
Yeniden…yeniden çok zor her şey…
Bundan sonra bırakamam sevgi sözcüklerimi kimsenin dudaklarına kolay kolay…
Sahte sözcüğünü sevmediğim gibi sevmiyorum umut etmeyi de…
Ne kadar az beklentin, umudun, hayalin olursa o kadar az olur kırıkların…
Bence kimse hak etmez bir diğerinin kalbini; sevgideki ölçü nedir, nasıl aşka kaçar hiç anlamamışımdır…
Hep uç’mu olması lazım yaşananların?
Gri olsun benim sevgilerim.ne siyah ne beyaz.belki sana belki bana inat.
Usandığım bütün korkularım şimdi elimin altında, koz gibi.
Her seferinde daha da yakın…soğuk…
Pembe olsa tüm bulutlar…senin yerine o ağlasa…
Bak, bu gözyaşları kimseye yakıştıramadığım tek şey galiba…
Herkese çok büyük gibi…değeri çok büyük ; bendeki herkes gibi…
Pembe olsa tüm düşler…
Damla damla unutsa herkes hiç düşünmeden yaşamak mümkün…
Acıların üzerine gitmek yerine kendini koruyabilirsin ya da korumaya çalışabilirsin.
Gri olsa tüm düşler…
Hiç kimse hiçbir şey hatırlamasa…
İç acıtan şeyler olmasa herkes mutlu olabilir miydi ya da “mutluluk” olur muydu.
Gri – pembe düşlerim olsa…sevgi gibi, aşk gibi, hüzün gibi…
Vazgeçemeyeceğim hayallerim olsa…
Bir şeyi çok isteyebilsem…
Tutku olsa bi tutam . . . ya da tutsan ellerimden…
Yine sevsem , sevebilsem…
Söz vermesin kimse bana , bir sürü tutulmayan söz var kumbaramda biriktirdiğim…
Şimdilerde onları bozdurup kendime yeni yalanlar satın alıyorum.
Kimse söz beklemesin benden, tutturulmayan tüm sözlerim tekrar benim olursa bir gün, belki o zaman bi söz daha veririm…
Belki inanırım bi gün…
Belki…