şimdi . . .

yaşadım yaşadım hepsi geçti.ama hala yaşıyorum ya.bak, benim kalbim bu...
hep seven...
tüm kırılgınlıkların içinden başını kaldıran, aldırmadan inatla sevmeye devam eden.bütün hiçlikleri göze alarak; dediklerim çıktı bak, laflarını duya duya, duymazdan gelerek, üşüye üşüye ısınan benim işte...
inandırabildiğin kadar söylersin ya yalanları; bir diğeri üzerine eklendikçe eskileri unutursun ya ben de anılarımı eskitiyorum işte.
tüm yavaş ritimlerde eskiye götüren şarkılara inat gülümsüyorum bak.
hiç aklıma gelmeyen ihtimalsiz yaşantıları -miş 'lerde bıraktım ben.
dönenlerin hiç birinin tahmin edemeyeceği mutluluğun kollarına bırakıp sıcak-soğuk , acı-tatlı gülümsüyorum işte...
can yanıkları tam iyileşmiyo tabii.
cevapsız bir sürü sorum var sana.dilimin ucunda fakat dudaklarımdan dökülemeyen.
elini tuttuğumda değil belki ama gözlerime baktığında, beni hissettiğinde sende cevap bulacak gidişlerim var.
ıssız olan yüreğim değil ; soğuk olan ellerim ellerim.
yüreğine tutsam ısınır mı ? tatlı tatlı terler mi avuç içlerim ?
hep seni işaret eder mi tüm yollar ? tüm yollarım sana çıkar mı ?
hayat kadar , yaşamak kadar kolay olsa keşke düşler...
düşünmeye korktuğum kadar sevebilsem seni, sende...
heyecanların iç gıcıklamaları tat katsa hayatlarımıza.
bizi bizden alan hep yüksek doz kahkahalar olsa. ama taa içten , en sıcak.
ben en güzel yazılarımı sana yazıp, bize adasam.
her dokunuşumda kelimelerimle yüreğine, daha da ısıtsam içini.
sıcacık olsa tüm sevmelerim...
gönlümdeki akşam bu kadar çok sevmesem, yıldızları bile istemeyişlerimi sende yitirsem.
siyaha aşık olmadan sana tutulsam , en tatlı pembem olsan, en neşeli halinle gelsen.
sessiz sessiz girdiğim hayatlarda hep gürültü olsam...
mazinde değil , hep seninle şimdinde olsam . . .

belki...

Hiçbir şeye inancım kalmamış benim…Acabalar hep bende…tüm insanlarda aklıma gelen sorulardan nasıl kurtarırım ki kendimi…
Sevgi güvenle olmaz mı? … Yoo, güvenmediğin bir çok kişiyi de sevebilirsin…
Sevmek nasıl bi şeydi ki…
Kaç yaşındayım ki hayata geç kalmışım…
Tüm yanlışlarım benim olsun…
Tüm doğrularım senin…
Tüm yalanlarını söyle bana,hiç inanmam ama çok güzel inanmış gibi yaparım…
Kimseyi üzmediğim gibi sana da kıymam…
Kimseden bi beklentim yok benim…
Hiç kimseden…
Kimse yok hayallerimde…hayallerim yok bende…
Yeniden…yeniden çok zor her şey…
Bundan sonra bırakamam sevgi sözcüklerimi kimsenin dudaklarına kolay kolay…
Sahte sözcüğünü sevmediğim gibi sevmiyorum umut etmeyi de…
Ne kadar az beklentin, umudun, hayalin olursa o kadar az olur kırıkların…
Bence kimse hak etmez bir diğerinin kalbini; sevgideki ölçü nedir, nasıl aşka kaçar hiç anlamamışımdır…
Hep uç’mu olması lazım yaşananların?
Gri olsun benim sevgilerim.ne siyah ne beyaz.belki sana belki bana inat.
Usandığım bütün korkularım şimdi elimin altında, koz gibi.
Her seferinde daha da yakın…soğuk…
Pembe olsa tüm bulutlar…senin yerine o ağlasa…
Bak, bu gözyaşları kimseye yakıştıramadığım tek şey galiba…
Herkese çok büyük gibi…değeri çok büyük ; bendeki herkes gibi…
Pembe olsa tüm düşler…
Damla damla unutsa herkes hiç düşünmeden yaşamak mümkün…
Acıların üzerine gitmek yerine kendini koruyabilirsin ya da korumaya çalışabilirsin.
Gri olsa tüm düşler…
Hiç kimse hiçbir şey hatırlamasa…
İç acıtan şeyler olmasa herkes mutlu olabilir miydi ya da “mutluluk” olur muydu.
Gri – pembe düşlerim olsa…sevgi gibi, aşk gibi, hüzün gibi…
Vazgeçemeyeceğim hayallerim olsa…
Bir şeyi çok isteyebilsem…
Tutku olsa bi tutam . . . ya da tutsan ellerimden…
Yine sevsem , sevebilsem…
Söz vermesin kimse bana , bir sürü tutulmayan söz var kumbaramda biriktirdiğim…
Şimdilerde onları bozdurup kendime yeni yalanlar satın alıyorum.
Kimse söz beklemesin benden, tutturulmayan tüm sözlerim tekrar benim olursa bir gün, belki o zaman bi söz daha veririm…
Belki inanırım bi gün…
Belki…

. . .

Hep yenilgiden mi ibaret hayat,hiç kimse sevemez mi gerçekten...
gerçekten hissedemez misin birini...
"canım" derken gerçekten canına katıp sevemez misin...
kokusu teninde kalamaz mı...
her şeyini ona adadığını bile bile daha çok niye acıtır ki içini...
kalbinde hayat bulduğun niye hep hayatı zindan edendir sevgiliye...
keşke beni şiirlere yazsan...
senin gibi temiz bi sevgide kalsam kimse dokunmadan...
sessiz ama güzel...hırçın hep ama masum...
tüm dokunuşlardan arınsa yüreğim...
tüm senliklerden ıssız...
bi tek bana kalsa , bi tek bana atsa . . .
hiç acımadan yaşamak mümkün değil belki; acıttığın kadar acıyacaksan hep şiirlere yazsan beni...
hep şimdide olsam...
sana değil bi tek bana yetsem...
yüreğimi avuçlarına değil gözlerine bırakabileceğim birini sevsem...
ruhunda kendimi görsem...
yitirdiğim tüm inançlarımı sevginle kazansam...
tüm kazançlarım olsan sen ; paylaştıkça artmayan...
hiç unutmadığım olabilsen...
keşke yazsan şiirlere beni mısra mısra dursam...
hep farklı bi anlam kazansam...
kafiyeli bi düş gibi hep akılda kalsam...
ne yapsam da şiirlere yazsan beni ama beyaz...
tüm renkler bende olsa ama ben hiç bi renk olmasam. . .

çocuktum ben hep. . .

Bütün sevmelerim…

Hayata dair biriktirdiğim tüm yaşanmışlıklar…

Sen gibi, ben gibi herkes gibi kayıp gider elerimden…

Çocuktum hep ben…hep öyle olmayı seçtim…

Belki unutmaları sevdim…

Hatırladıkça unuttuğuma inandırdım kendimi…

Kendim kadar sevemedim kimseyi ya da kimse kadar kendimi…

Ve uğraşmak anlamsız geldi belki…

Geçen zaman yabancılaştırdı beni bize…

Gülümseyebildiğim kadar da ağlamak isterdim.

Yapamadım… diyorum ya kendim kadar sevemedim kimseyi ya da kimse kadar kendimi…

Vazgeçişlerim hep bundan kolay oldu belki…

Yüzümü asışlarım tüm sorulara sırt çevirmelerim bundandır belki…

Baktıkça uzaklaşmak istediğim her şey gibi sen gibi olamadım ben…

Özleyemedim mesela kimseyi…

Laf gelişlerindeydi hep özlemlerim…

Sevgi benim için hep aynıydı sevmelerim çok güzeldi belki

Hayranlıklarım hep güzel…

Her geçen saniye bile bile bildiğim gibi…

Mecbur olduğumuz tüm yaşantılar yük gibi omuzlarımızda…

Israrlar üzerine kurulmuş ilişkilerim.

İstekli olmadığım tüm geçmişi , eskiyi şimdi topladım, bak. . .

Hepsi aynı yerde şimdi benim için belki hep oradaydı kimbilir…

Huzursuz belki içim zaman zaman ama hiç olmadığı kadar rahat…

Çocuktum ben hep…

Oyun gibi tüm anılar…

Yaşanması gereken küçük oyunlar…

Değişik roller…

Tüm alkışlar…

Bütün sevmeler…

Hiç aklıma gelmeyen şeyler bile aynı…

Canımı acıtan her şey gibi…herkes gibi…

Geçtiğim tüm düşler gibi aynı…

Bak yine büyümedim ben…

Acılar insanı büyütüyormuş ya ben hep çocuk kalıcam…

Her şeye inat. . .